آشنایی با دستگاه‌های تعیین هویت زیستی یا کنترل دسترسی بایومتریک

در این ساعت گروه حفاظت و امنیت برای شما دوستان عزیز اطلاعات کاملی درباره دستگاه‌های تعیین هویت زیستی یا کنترل دسترسی بایومتریک و معایب و مزایا آن را تهیه و تدوین نموده است. برای مشاهده این مطالب با ما همراه باشید …

دستگاه‌های تعیین هویت زیستی یا کنترل دسترسی بایومتریک (Biometric Access Control)

دستگاه‌های تعیین هویت زیستی یا کنترل دسترسی بایومتریک از مهمترین دستگاه‌های حفاظتی و امنیتی هستند که امروزه در تمام محیط‌های اداری و امنیتی در کنار دزدگیر اماکن مورد استفاده قرار می‌گیرند. سیستم کنترل دسترسی همانطور که از اسم آن بر می‌آید برای محدود کردن دسترسی افراد مختلف و غیرمجاز به یک دستگاه یا یک محیط خاص در نظر گرفته می‌شود و معمولاً شیوه‌های مختلفی را برای احراز هویت افراد به کار می‌گیرد. در بین دستگاه‌های کنترل دسترسی که سرعت و دقت مطلوبی داشته باشند، دستگاه‌های تشخیص هویت زیستی یا بایومتریک حرف اول را می‌زنند. در کسب و کارهای حفاظتی و امنیتی از این دستگاه‌ها با نام دستگاه‌های کنترل دسترسی زیستی (Biometric Access Control) یا سیستم کنترل دسترسی زیستی یاد می‌شود. علت این نام‌گذاری هم به تکنولوژی‌های تشخیصی بکار رفته در این دستگاه‌ها بر می‌گردد که بر اساس ویژگی‌های افراد و برپایه الگوگیری و الگوریتم‌سازی آنها بدست می‌آید.

براساس تحقیقات بازار موسسه marketsandmarkets، انتظار می‌رود حجم بازار سیستم‌های بایومتریک تا سال ۲۰۲۲ به بیش از ۳۲٫۷۳ میلیارد دلار (نسبت به سال ۲۰۱۵ با ۱۰٫۷۴ میلیارد دلار) دست خواهد یافت.

در اصل تشخیص زیستی یا بایومتریک این امکان را به کاربر امنیتی می‌دهد که بتواند افراد را بر اساس تفاوت‌ها و کمیت‌های زیستی غیر قابل تغییرشان تشخیص دهد. اولین تکنولوژی به اسکن اثر انگشت بر می‌گردد که از سال ۱۸۸۳ تاکنون مورد استفاده است و به عنوان مورد اعتمادترین روش هم محبوب شده است. ضمن اینکه بسیار کارآمد و از نظر قیمت نسبت به دیگر سیستم‌های تشخیص زیستی بصرفه‌تر است.

مزایا و معایب:

مزایا دستگاه‌های تعیین هویت زیستی یا کنترل دسترسی بایومتریک:

به طور کلی روش‌های شناسایی بیومتریک به دلایل زیر بر سایر روش‌ها از جمله کارت‌های بدون تماس (Contactless RFID Card)، کارت‌های هوشمند (Smart Card)، کارت‌های مغناطیسی (Magnetic Card)، بارکد (Barcode) و کد عبور (Access Code) ارجح هستند:

هزینه تعمیر و نگهداری بسیار پایین:

پس از تکمیل نصب این سیستم، نگهداری از این نوع از کنترل دسترسی هزینه نسبتاً پایین‌تری نسبت به سایر سیستم‌های رایج دارد. این سیستم برای باز و بسته کردن درب ساختمان نیازی به دستگاه‌های اضافی ندارد.

امنیت بسیار بالا:

در حقیقت این سبک از سیستم‌های کنترل دسترسی را می‌توان به عنوان یکی از ایمن‌ترین سیستم‌ها در نظر گرفت؛ زیرا اثر انگشت یا سایر مشخصات بایومتریک به عنوان یک ویژگی منحصر به فرد و غیر قابل تکرار در هر فرد شناخته می‌شوند که امکان کپی‌برداری از آنها نیز وجود ندارد.

امکان کپی‌برداری پایین:

همانطور که عنوان شد، مشخصات بیومتریک در هر فرد منحصر به همان شخص هستند و امکان کپی‌برداری از آنها بسیار کم است. البته برخی از افراد کلاهبردار اقدام به استفاده از سبک‌های مختلف برای کپی‌برداری از این مشخصات کرده‌اند، که در ابتدای راه نمونه‌های موفقی از کلاهبرداری آن‌ها مشاهده شد، اما در حال حاضر با پیشرفت تکنولوژی در زمینه‌های مختلف، امکان کلاهبرداری و کپی‌برداری این مشخصات به صفر رسیده است.

عدم نیاز به کلید مکانیکی:

بهره بردن از مشخصاتی مانند اثر انگشت یا اسکن چشم باعث شده است که نیازی به استفاده از کلیدهای سنتی و مکانیکی، سوئیچ‌ها و سایر روش‌های باز و بسته کردن قفل نباشد. سیستم کنترل دسترسی مبتنی بر مشخصات بایومتریک بر اساس شناسایی یک ویژگی منحصر به فرد از یک فرد طراحی می‌شوند و هیچ نگرانی در مورد گم شدن کلیدها یا کارت تردد وجود ندارد.

سرعت بالا:

از دیگر مزایای که سیستم کنترل دسترسی مبتنی بر مشخصات بایومتریک دارد این است که سرعت عمل آن نسبت به سایر روش‌ها بسیار بالاتر است. با توجه به اینکه استفاده از این سیستم نیازی به هیچ دستگاهی یا وسیله واسطه ندارد، شخص می‌تواند با کمترین محدودیت و با سرعت بالا فرآیند احراز هویت خود را انجام دهد و زمان حضور و خروج خود را از یک ساختمان ثبت کند. این مورد در زمان انجام حضور و غیاب شرکت‌های مختلف بسیار کارآمد است.

عدم فراموشی و یا لو رفتن (کد)

 

سیستم‌های تلفیقی کنترل دسترسی:

گاهی اوقات یک سیستم احراز هویت تلفیقی از قبیل استفاده از اثر انگشت و صفحه کلید با مزایای بیشتری همراه است و امنیت بیشتری فراهم می‌کند. به عبارتی دیگر امکان کنترل و شناسایی افراد مختلف با استفاده از مشخصات بیومتریک، فرکانس رادیویی، صفحه کلید و رمزهای امنیتی و حتی مچ بندهای مغناطیسی به صورت ترکیبی شرایطی را فراهم می‌آورد که فرد مورد نظر از جهات مختلف مورد بررسی قرار گیرد. اگرچه ممکن است این سیستم کنترل دسترسی با قیمت نصب بالاتری همراه باشد، اما انعطاف پذیری بیشتری از خود نشان می‌دهد.

معایب دستگاه‌های تعیین هویت زیستی یا کنترل دسترسی بایومتریک:

هزینه نصب بالا:

هزینه نصب سیستم کنترل دسترسی مبتنی بر مشخصات بایومتریک در مقایسه با هزینه تعمیر و نگهداری و همچنین نسبت به سایر سیستم‌های کنترل دسترسی بیشتر است. با این وجود، باید پذیرفت که برای استفاده از این سیستم، شرکت‌ها باید سرمایه‌گذاری اولیه بیشتری در نظر بگیرند و از این طریق امنیت خود را برقرار کند. همین محدودیت، باعث می‌شود که شرکت‌های کوچک و جدید با سرمایه گذاری اولیه پایین نسبت به خرید آنها عکس العمل مثبتی نشان ندهند.

عدم پاکسازی و بروزرسانی خودکار اطلاعات:

سیستم کنترل دسترسی مبتنی بر مشخصات بایومتریک در مواردی که کاربران جابه جا می‌شوند و یا شرکت نسبت به تعویض آنها اقدام می‌کند، عملکرد مناسب و مطمئنی از خود نشان نمی‌دهند و لازم است که بخش امنیتی نسبت به پاکسازی اطلاعات اقدام کند. این سیستم‌ها از یک حافظه بلند مدت بهره می‌برند که کلیه مشخصات کاربران را در این حافظه ذخیره می‌کنند. متاسفانه، سیستم ذخیره سازی این دستگاه‌ها نمی‌تواند عملکرد هوشمندی داشته باشد و به همین دلیل بعد از جابجایی کارکنان باید نیروهای حراستی نسبت به حذف آنها و ورود اطلاعات سایر کاربران جدید اقدام کنند.

عدم احراز هویت برخی از افراد:

اگرچه مشخصات بایومتریک به عنوان یک ویژگی منحصر به فرد شناخته می‌شود، اما دانشمندان معتقدند که حدود یک درصد از جمعیت را نمی‌توان از طریق اثر انگشت شناسایی کرد. حال اگر این یک درصد را به سیستم کنترل دسترسی ارتباط داده شود، امکان دارد که این سیستم در شناخت برخی از افراد که چندان رایج نیست، محدودیت داشته باشد.